Els' Wandelverslagen

GR 65, vanaf 2016.

Inleiding 2016
In 2015 kwam er een einde aan onze jarenlange wandeling op de GR5. Na 13 jaar bereikten we Nice en de Middellandse Zee, het eindpunt van dit megaproject. Dit jaar op zoek naar iets anders dus, want een vakantie zonder langeafstandswandeling kunnen we ons inmiddels niet meer voorstellen. We kozen ervoor om de GR65 te gaan proberen, een pelgrimsroute die uiteindelijk naar Santiago de Compostela leidt. Niet dat we deze bestemming nou echt als nieuw doel hebben, maar als je jarenlang met een stip aan de horizon hebt gelopen, lijkt al het andere een beetje zinloos. En het leek ons wel leuk om door het Massif Central, dat we als een heel mooi en soms wel ruig gebied kennen, te lopen. Om toch een beetje aansluiting met de GR5 te houden wilden we vanuit Genève vertrekken. Het Meer van Genève tussen de Jura en de Alpen was zo’n markant punt in de GR5, dat we dit een zinvolle start van een nieuwe wandeling vonden en Genève hebben we altijd al eens willen bezoeken.

volgende

naar boven

We liepen deze zomervakantie uiteindelijk een traject van vier dagen en het is ons nog niet echt meegevallen. Het was zo anders dan de GR5. Het terrein was niet makkelijk, flink heuvelachtig en we liepen, hoewel niet alle dagen, voor ons doen flinke afstanden, toch ook wel veel over asfaltwegen. Het was bovendien erg warm en nu niet die frisse berglucht. En we misten ook het spektakel van bergen beklimmen en overweldigende uitzichten. Maar ook de sfeer in de gîtes waar we overnachtten vonden we niet erg leuk. Er was niet de gezelligheid van de berghutten, met gezamenlijke meergangenmaaltijden, waarbij grote schalen met allerlei lekkers op tafel kwamen en leuke gesprekken over gedeelde ervaringen ontstonden. De mensen die we nu ontmoetten, en dat waren er niet veel, waren echte pelgrims met een duidelijke spirituele motivatie en maar één doel: zo snel en goedkoop mogelijk naar Santiago. Er werd niet gezamenlijk gegeten, iedereen scharrelde maar zo’n beetje z’n eigen kostje bij elkaar. Wij zijn geen echte pelgrims, willen vooral een mooie route lopen en hoever we komen zien we wel. In die zin was er niet echt herkenning. Saillant detail: we vonden het stiekem wèl leuk om stempels te verzamelen. Een credencial (pelgrimspaspoort) hebben we niet, maar we zetten de stempels gewoon in ons wandelboekje. Zo’n wandelboekje overigens hadden die andere wandelaars/pelgrims dan weer niet. Zij liepen op de markeringen en op aanwijzingen in een boekje met vooral veel overnachtingsadressen. Opvallend ook de vele parafernalia van pelgrims en Sint Jacobus langs de route. We konden ons niet geheel aan de indruk onttrekken dat gemeentes en toeristenbureaus graag de Jacobsroute promoten. Het wordt er naar ons gevoel allemaal een beetje ‘hyperig’ van.
Toch geven we het nog niet direct op. We gaan volgend jaar wel proberen een stukje verder te komen. Misschien valt het dan mee, moesten we vooral afkicken van de GR5. We zullen zien.