Els' Wandelverslagen

Verslag van het Pieterpad, gelopen in 2001 en 2002.

Waarom gaat iemand eigenlijk het Pieterpad lopen? Omdat “iedereen” dat al doet? Dat zou voor ons juist een reden zijn om het niet te doen. En hoewel we in onze vakanties altijd wel enkele flinke wandelingen maken en we dichter bij huis wel eens een Drentsche Aa-route “doen”, zijn we toch nooit fervente wandelaars geweest.
Maar je leest wel eens wat over zo'n Pieterpad en langzamerhand begin je te beseffen dat een Lange Afstands Wandelpad toch iets anders is dan gewoon maar een eindje wandelen: je komt ergens vandaan en je gaat ergens naar toe, bijna als een soort pelgrimstocht die je volbrengen moet; ergens ver weg is het einddoel.
De aanschaf van het boekje van het eerste traject maakte ons steeds enthousiaster en toen ook mijn voetproblemen door tussenkomst van een podoloog sterk verbeterd waren, waren wij er klaar voor; eind april 2001 liepen we de eerste etappe. Hoewel met elf kilometer zo ongeveer de kortste etappe, viel hij zwaar. We liepen immers ook nooit meer dan zo'n tien kilometer.
Maar het wende snel, voor twintig kilometer of meer draaiden we later onze hand niet meer om. Bovendien merkten we al snel dat dit lange-afstands-wandelen verslavend werkt. Het valt moeilijk uit te leggen hoe dat komt. Al lopend zie je de afwisselende landschappen traag aan je voorbij trekken. Je hebt alle tijd om geen detail te hoeven missen. Je komt in plaatsen waar je anders nooit zou komen en op plekken waar het nog zo ongelooflijk stil is. Extra dimensie geeft ook het besef dat je vaak op eeuwenoude routes loopt. “Wandelen is een manier van reizen” las ik ergens, en zo is het natuurlijk ook. Vroeger was dit voor velen de enige manier.
    
De eerste etappes, tot ergens in Overijssel, liepen we als dagtochten. 's Morgens vertrekken, auto bij het eindpunt parkeren, met het openbaar vervoer of op de fiets naar het beginpunt. Dit laatste beviel niet zo, een eind fietsen en lopen op een dag vonden we teveel van het goede. Vandaar dat we, in gebieden waar het openbaar vervoer, zeker in het weekend, niet bepaald optimaal te noemen is, op een gegeven ogenblik zijn gaan liften. Dit bleek heel goed uit te pakken, we hebben nooit langer dan een kwartier hoeven wachten. Regelmatig werden we meegenomen door mensen die anders nooit lifters meenamen. We zagen er blijkbaar redelijk betrouwbaar uit. Altijd was het leuk om even een praatje met deze mensen te maken over het wat, hoe en waarom van je tocht.

Later liepen we meerdere trajecten achter elkaar, meestal in weekends. We vertrokken dan op vrijdagmiddag, zodat we de dag erop vroeg konden gaan lopen. We zochten dan ofwel een bed-and-breakfast adres, of we leenden het kleine tentje van onze zoon Bart en kampeerden, bij voorkeur op een kleine camping. Ook dit waren leuke ervaringen.

Op 19 oktober 2002 zijn we uiteindelijk op de St. Pietersberg aangekomen. Triomf! We hebben het gevierd met een paar dagen Maastricht.En zijn we nu klaar? Nou nee, eigenlijk lonkt Nice aan de einder via de GR 5. Dat zullen we dan wel op een andere manier gaan doen:

af en toe een weekje vakantie en dan trekken met een zware rugzak. Of misschien toch maar een standplaats en gebruik maken van openbaar vervoer, of liften. Of het ooit lukken zal; we weten het niet, maar ja, die verslaving…
En gaat het in de rest van het jaar weer kriebelen, dan zijn er gelukkig nog vele LAW's in Nederland. Het Noaberpadboekje is al aangeschaft.

Tot slot nog dit: Zoals ik in het begin van deze inleiding al schreef loopt “iedereen” het Pieterpad. Inderdaad zijn er enige duizenden mensen mee bezig.Toch kwamen we per etappe meestal maar een handjevol andere wandelaars tegen, soms zelfs helemaal niemand. Echt druk is het dus niet. Sommige mensen lopen in groepjes, een enkele alleen. Ik prijs mij gelukkig mijn wandelmaatje te hebben gevonden in Bertus, mijn lieve echtgenoot. Wij zijn allebei even verslaafd geworden, hebben beide geen behoefte aan eindeloos geklets tijdens het lopen en genieten alleen maar …, niet in de laatste plaats overigens van onze eigen Pieterpadtraditie: koffie met appeltaart onderweg!

Januari 2003

Volgende

Naar boven