Roya - Refuge de Longon

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Het waait hier stevig, maar we vinden wat beschutting om even uit te rusten en wat te eten. We hebben zicht op het pad dat hierna komt, nog 100 m omhoog langs de steile flank van de berg, ik probeer er maar niet te veel over na te denken. En zoals vaker: terug is ook geen optie, we moeten gewoon door. En dat lukt dan ook wel weer, oogkleppen op en vooral niet in de diepte kijken of er zelfs maar aan denken. Enkel en alleen concentreren op het pad en je passen. Zo komen we op het hoogste punt (2587 m) en lopen we enkele meters op de vrij brede graad van de berg. Dan afdalen, het eerste stukje vind ik weer griezelig, maar Bertus coacht weer prima. Erna een lange, meest geleidelijke daling met eindeloze lussen over kale hellingen. Ik houd niet van steile balkonpaadjes, maar dit is wel een heel saaie afdaling. Pas op zo’n 2000 m en vele kilometers verder wordt het landschap weer wat leuker, al verschijnen er dan ook weer wat balkonpaden en ook vervelende, agressief stekende dazen, hier taon genoemd. Ik zit er inmiddels wel aardig doorheen, want we pauzeren wel geregeld, maar niet zo lang, want we moeten nog een eind. Bovendien blijkt opeens mijn fototoestel kapot, dat is bepaald rampzalig! Het schermpje blijft zwart, maar het lijkt erop dat het verder nog wel functioneert, dus ik maak op de gok nog wel wat foto’s, maar of het wat wordt weet ik niet. Balen. Met mijn telefoon maak ik ook wat foto’s, maar die zijn meestal niet van een al te beste kwaliteit. Het zet een domper en dat is jammer, want we hebben op dit lange, zware traject juist extra energie nodig.

Een lange tocht voor de boeg vandaag, daarom heel vroeg opgestaan, het is nog donker. Eigenlijk konden we niet zo vroeg ontbijten, maar de beheerder heeft met zijn hand over zijn hart gestreken en het ontbijt voor ons en twee andere lopers klaargezet. We vertrekken tegen 6 uur. Eerst een klein stukje naar beneden het dal met het riviertje (1465 m) oversteken, waar we het nationaal park de Mercantour in lopen en dan volgt een lange klim, 3.40 u volgens het boekje, wij doen er 5 uur over. Het eerste stuk is mooi, door het bos, beneden ons een riviertje met stroomversnellingen. We passeren een rotswand en een waterval. Nog lekker koel in de schaduw.

Verderop komen we meer op een plateau met een herdershut. De herder is aanwezig en dat is maar goed ook, de markering en paden zijn hier niet zo duidelijk en hij behoedt ons voor foutlopen. Nog verder wordt het landschap minder aantrekkelijk: leeg, kaal, een beetje unheimisch. Veel levende wezens komen we er ook niet tegen, hooguit een enkele bergmarmot. We gaan een steil zigzagpad op, lastig lopen, moeten hier en daar over rotsen klauteren met handen en voeten en dat alles langs een steile helling. Ik vind dit geen leuk pad, meer iets voor gevorderde alpinisten. Dan lopen we een stuk over een moerassig plateau en na een laatste steile klim langs een puinhelling zijn we op de col de Crousette (2480 m).

Donderdag 9 juli 2015

Roya - Refuge de Longon 7.05 u / 11.30 u / 19,5 km

We dalen uiteindelijk tot 1820 m, steken een riviertje over, contourneren bovenlangs een dorpje en moeten dan nog weer omhoog. Het is heel zwaar, ik red het bijna niet, Bertus neemt mijn rugzak en dat vind ik niet erg. Maar we komen boven bij de Portes de Longon (1952 m), een rotspartij die in de verte inderdaad wel iets aan een poort doet denken, het is eigenlijk een heel mooi pad. Dan volgt nog een lang stuk over het plateau van Longon, waar ik ieder moment verwacht de refuge in het vizier te krijgen, maar die is verder dan ik verwacht. Eindelijk, bijna aan het eind van het plateau, bereiken we de refuge (1883 m), ooit een hooggelegen boerderij. We slapen in een slaapzaal (voormalige stallen?) op matrassen op de grond. Wel een beetje privacy, andere gasten slapen achter een muurtje en op de bovenverdieping of achter een houten muur in de andere slaapzaal, daar huist een groep een groep (groot)ouders met (klein)kinderen. Er is een fijne douche (deur kan niet op slot), “tiède” (lauw) volgens de eigenaresse, maar voor ons warm genoeg. De sfeer aan tafel is gezellig en we eten prima. Als we daarna naar bed gaan, is het naast ons nog even keet, maar daar wordt door een van de oma’s al snel een eind aan gemaakt en horen we niets meer dan het lichte geronk vanachter het muurtje.