Valfrejus - Vallee Etroite

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Zaterdag 13 juli 2013

Valfréjus - Refuges de la Vallée Étroite 5 / 8u / 14,9 km

Vroeg op, om 7 uur naar de bakker voor ontbijt en een sandwich voor onderweg en om 8 uur vertrekken we. Het is prachtig weer, nu nog lekker fris, maar de truien kunnen in de tas blijven. We beginnen direct te klimmen en dat blijft het de komende uren. Eerst door het bos, we passeren bunkers en een voormalige kazerne. Hier was ooit de Frans-Italiaanse grens. Na een uur komen we bij een parkeerplaats, waar we even pauzeren. Er is zelfs een “toilette sèche”. Na iedere boodschap, groot of klein, moet er even een soeplepel zaagsel uit een grote bak in de pot gegooid worden, water is er niet. Het is er verbazingwekkend schoon en geen luchtjes.

We gaan weer verder, nu wat steiler. Het is ook drukker met wandelaars die de parkeerplaats als startplek voor een bergwandeling hebben. Het landschap wordt steeds mooier, indrukwekkender. We spotten de eerste marmotten. Op 2300 m komen we de eerste sneeuwresten tegen en moeten we af en toe een stukje door de papperige, glibberige sneeuw. Maar gelukkig geen plakkaten die heel schuin op de helling liggen. Om kwart voor 12 zijn we op de Col de la Vallée Étroite op 2434 m.

Tegen 4 uur zijn we bij de Granges de la Vallée Étroite (1765 m), een gehuchtje met twee refuges. Wij logeren in I Tri Alpi, iets buiten het dorp en wat eenvoudiger, goedkoper ook, dan de andere. Maar we hebben wel een eigen kamer en er is, tegen betaling, een warme douche. Als we gesetteld zijn gaan we lekker in de zon zitten met een drankje. Het is niet druk. Er verblijft nog een ander stel en een luidruchtig groepje Italianen. Dit dal was vroeger Italiaans grondgebied en is per auto alleen via Italië bereikbaar. Ook de beheerders zijn Italiaans, wat dus ook de voertaal is, maar ze spreken ook Frans. Het eten is prima, we krijgen hier zelfs een vijfgangen menu! Uiteraard ook Italiaans georiënteerd, zoals polenta, Piemonte kaas en pannacotta; je hoort ons niet klagen! We zijn wel moe en liggen er vroeg in.

De meeste wandelaars gaan hier rechts naar de refuge de Mont Thabor. Wij gaan rechtdoor en beginnen aan de afdaling. Die gaat meest geleidelijk, twee keer een wat lastig, steil stuk. Hoewel het niet echt eng is, ben ik er natuurlijk nog steeds niet erg handig in. De knieën beginnen ook wat te knikken; we zijn het niet meer gewend. Maar het is nog steeds prachtig lopen. We kruisen een keer een woest stromende beek en pauzeren nog een paar keer. We hebben alle tijd, doen het rustig aan, het is warm.