Moede Anterne - Bellachat

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Met veel gezwoeg bereiken we de Col du Brévent (2368 m). Er ligt hier zeker nog 1 à 2 meter sneeuw. Het uitzicht is adembenemend (voor zover we nog adem hadden): we staan opeens recht tegenover het Mont-Blanc Massief. En dat zonder wolken, helemaal helder! Op de rotsblokken zoeken we, net als andere wandelaars, een plek om uit te rusten (in de felle zon) en om wat te eten.

Naar boven

Woensdag 7 juli 2010

Moëde Anterne – Refuge de Bellachat 4 u. 40 min./9 u.

We ontbijten om 7 uur met thee, oud brood en jam. Ik kan het haast niet meer door mijn keel krijgen, cornflakes begin ik al niet meer aan. Tegen 8 uur vertrekken we, eerst 400 m dalen. Dit begint met een breed pad, maar al snel wordt het smal met steenslag, enz., dus dat schiet bij mij weer niet op. We boffen met het weer, geen wolkje aan de lucht. Zo helder als vandaag hebben we het nog niet gehad. Prachtige vergezichten dus, de Mont-Blanc van steeds naderbij.

Via een brug, de pont d’Arlevé, steken we een wild stromend riviertje over en dan gaan we weer omhoog; een smal paadje langs een steile helling, vochtig, veel begroeiing en stenen, m.a.w. niet zo prettig. Voordeel is wel dat we nu in de schaduw lopen, want het wordt al weer snel warm. Als we zo’n 150 m gestegen zijn wordt het pad wat beter, maar op deze hoogte blijft het klimmen vermoeiend. De natuur is prachtig. Er komt veel water naar beneden, we moeten weer regelmatig een stroompje oversteken en we lopen veel tussen de Alpenroosjes door.

Het pad wordt steeds steiler en steniger tussen rotsblokken door, we moeten soms echt klauteren met handen en voeten. Dan komen we in een soort kom die nog vol ligt met sneeuw. Geen pad meer te zien, alleen het spoor van mensen die voor ons liepen.

In ons lunchpakket blijkt, naast de nodige versnaperingen en een appel, een stuk droog, oud brood met een plak ham te zitten. Niet weg te krijgen! We eten er een klein stukje van, maar besluiten dan maar over te gaan op de chips. We zien de andere wandelaars verder gaan, steil omhoog door de sneeuw. Als we voldoende moed verzameld hebben gaan wij ook. Nu komt het zwaarste stuk naar de top van de Brévent: papsneeuw, geklauter over rotsblokken langs een steile helling, een stukje via trappetjes en ijzeren uitsteeksels om je voeten op te zetten met een leuninkje om je aan op te trekken. Boven ons een stel steenbokken. Ik ben jaloers op het gemak waarmee deze beesten zich hier voortbewegen. We doen er heel erg lang over, ook al omdat we regelmatig zuurstofgebrek hebben. Bertus moet me nogal eens de helpende hand bieden en moed inspreken. Maar het lukt en uiteindelijk bereiken we de top op 2526 m.

Het is hier hartstikke druk met mensen die nog fris en fruitig rondlopen, want die zijn zojuist per kabelbaan vanuit Chamonix gearriveerd. We genieten van het spectaculaire uitzicht rondom en proberen op het terras van het restaurant iets te eten te krijgen. Dat wordt een kom uiensoep, smaakt prima.

Na een uurtje gaan we dan afdalen naar de refuge, voorwaar ook weer geen gemakkelijk pad. Doen we dus ook weer langer over dan in het boekje staat aangegeven. Ook weer stukken sneeuw. Ik kan onderhand geen sneeuw meer zien, roep ik. We zien wel weer een steenbok. Het beest is nauwelijks schuw, laat ons dichtbij komen en poseert gewillig voor de camera. We hadden de refuge al een eind beneden ons gezien bij het afdalen, waren hem toen uit het oog verloren en net als ik me ga afvragen of het nog ver is, zijn we er.

De refuge de Bellachat (2151 m) is eenvoudig met slaapzalen, geen douche, alleen koud water om je te wassen (in een verwarmd hok), maar met een terras met het mooiste uitzicht van de wereld: oog in oog met de Mont-Blanc, recht naar beneden zo’n 1000 m lager ligt Chamonix. Wij slapen niet in de grote slaapzaal, maar in een aparte ruimte met drie bedden boven en drie beneden. Boven ligt al iemand, dus wij kiezen voor beneden, een knus hokje voor onszelf, er komt niemand meer bij. We eten soep, pasta bolognese, omelet, appelmoes met een wafeltje. Smaakt prima en de sfeer is gezellig Er zijn vrij veel mensen, vooral Fransen maar ook een Engels stel. De meesten lopen de Tour du Mont-Blanc, een populaire route. Na het eten nog even wat genieten van het uitzicht, maar het wordt al snel te fris. Om 21.30 liggen we in bed. Bekaf.