Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Als het steilste stuk achter de rug is, belanden we op een asfaltweg en asfalt blijft het grotendeels tot aan Nyon. Af en toe kunnen we een blik werpen op het Meer van Genève en de Alpen erachter. Het is echter erg heiig, dus het Mont Blanc Massief blijft vaag en in de wolken. In Nyon passeren we het station en kopen vast kaartjes voor de trein terug. We dalen verder af naar het meer (375 m). Het is er druk, maar erg mooi, het meer en de bergen erachter. We blijven niet lang, maar kopen wel een lekker ijsje. Misschien gaan we nog een keer terug om het stadje beter te bekijken. Dan lopen we toch nog ‘onze jongens’ tegen het lijf. Wij dachten dat we zo’n voorsprong hadden, maar zij hebben het ook anders gedaan. Voor zover ik begreep, kostte het moeite om vanaf hun camping een eindje buiten Les Rousses terug te reizen, moesten ze lopen en hadden daarom in La Cure maar de trein naar beneden genomen. Nu zijn ze op weg om kaartjes voor de boot te kopen om aan de overkant van het meer verder te lopen. We nemen afscheid met een handdruk en wensen elkaar verder een goede tocht. Voor ons zit het erop voor dit jaar. Volgend jaar de Alpen? Ze zijn wel erg hoog!

Volgende

Naar boven

Vorige

Het weer blijft goed, dus gaan we verder. We hebben voor vandaag een mooi plan bedacht: we lopen vandaag naar Nyon en keren dan terug met de trein naar La Cure (vlakbij Les Rousses). Dan slapen we een tweede nacht in dit hotel en gaan pas morgen liftend terug naar de camping. Bijkomend voordeel: een deel van de bagage kunnen we in onze hotelkamer laten. Bovendien smokkelen we een paar kilometer. In plaats van terug te lopen naar Les Rousses en daar vandaan volgens de route 6,5 km naar La Cure te lopen, weer door het bos, nemen we achter het hotel een leuk landweggetje dat door de velden naar La Cure loopt. Daar pikken we de route weer op. In La Cure (1152 m) lopen we langs de douanepost Zwitserland in en strijken we eerst even neer op een terrasje voor een kop koffie. Aan de voorkant van het hotel-restaurant is ook een terras… op Franse bodem. Dan gaan we verder. De eerste 9 km nog redelijk op dezelfde hoogte, stijgend en dalend dwars door de weilanden, tussen de koeien door, soms een stukje bos. Het is al weer warm en benauwd; veel vocht in de lucht.

Vanaf het plaatsje St.-Cergue (even een stop voor een glas icetea) begint het grote afdalen. Via een oude Romeinse weg dalen we snel, in ongeveer een rechte lijn, af, een aantal malen de verkeersweg kruisend. Erg rustig is het hier niet, want deze weg slingert zich in haarspeldbochten naar beneden, een walhalla voor motorrijders die hier hun bizarre driften kunnen botvieren. Ons pad is redelijk te belopen, niet te steil, het valt erg mee. Die oude Romeinen konden wel wat als je je realiseert dat de weg er na 2000 jaar nog grotendeels ligt.

We gaan terug naar La Cure met de trein, een leuk tochtje van zo’n 50 minuten. Mooi uitzicht steeds op het meer en de bergen en, nu ook iets helderder, de Mont Blanc.

Dan nog 2 km teruglopen naar het hotel, waar weer de verfrissende douche wacht. Onze schoenen en sokken zetten we buiten het raam om uit te dampen. De volgende morgen lopen we op ons gemakje naar Les Rousses. Na een kopje koffie gaan we liften. Binnen een uur staan we met twee lifts weer onderaan de weg naar de camping. Nog eens 2 km lopen en we zijn er. Dat viel weer helemaal niet tegen. De eigenares van de camping komt belangstellend informeren hoe het gegaan is. Vooral het liften vond ze maar een groot avontuur. En hoe fijn het wel niet was dat we ze geïnformeerd hadden, anders had ze na een paar dagen toch wel de politie gebeld. Toch leuk om meteen je verhaal kwijt te kunnen.

Op Zwitsers grondgebied.

Eindpunt!