Els' Wandelverslagen

Verslag van het Drenthepad, 2004/2006.

Volgende

Naar boven

Woensdag 16 februari 2005

Orvelte - Hooghalen 20 km

Vorige

Een koude, maar zonnige dag in de voorjaarsvakantie. Om weer eens een eindje te kunnen lopen heeft Bertus een dag vrij genomen. Auto 1 zetten we in Hooghalen en met auto 2 rijden we naar Orvelte. De café's zijn helaas nog dicht, maar dit keer hebben we zelf koffie meegenomen. De route is prachtig, we lopen voortdurend door bos en hei. De paden zijn hard bevroren, later op de middag wordt het hier en daar wat modderiger. Aanvankelijk is het zonnig, heerlijk lopen dus, al waait er een venijnig noordenwindje, maar in het bos heb je daar niet zoveel last van. Voor de lunch vinden we een luwe plek aan de rand van een heideveld. We hebben ook heet water bij ons en cup-a-soup, dat wil er wel in op zo'n koude dag. Jammergenoeg wordt het later bewolkt en wat somber, er valt zelfs een beetje motsneeuw.

Aan het eind van de tocht komen we door voormalig kamp Westerbork. We wonen er al jaren in de buurt, maar waren er nog nooit geweest. Indrukwekkend en beklemmend. In het Herinneringscentrum drinken we nog even een kop thee, maar het is te laat om nog uitgebreid rond te kijken. Dat doen we aan het begin van onze volgende etappe.
 

Er is de afgelopen week een dik pak sneeuw gevallen en morgen wordt er dooi voorspeld. We gaan vandaag dus nog even van die sneeuw genieten. Het Herinneringscentrum is dicht op zondagmorgen, dat moeten we voor later bewaren. Het is lekker weer, niet koud, zo rond het vriespunt en een beetje zonnig. Het besneeuwde landschap is prachtig. Aanvankelijk gaat het lopen goed, de verharde wegen zijn redelijk schoon, alleen die over de Laaghaler es niet, daar lopen we in de bandensporen van een auto. Maar dan duiken we bos en hei in. Eén wandelaar is ons al voorgegaan en daarom zien we waar het pad loopt. We lopen door 30 cm sneeuw te ploeteren en proberen zoveel mogelijk de voetstappen van onze voorganger te gebruiken. Zo leggen we kilometers af, het is aardig zwaar, maar ook heel leuk. Bovendien begint het te sneeuwen, niks mooie droge dag die beloofd was, droog wordt het pas als we naar huis rijden. Toch zijn er nog behoorlijk wat meer van die gekken die door de diepe sneeuw lopen zwoegen.
't Is ook wél goed voor de conditie. Mijn wandelstok komt goed van pas; geeft extra steun en helpt om onze weg te zoeken. We volgen nogal wat verharde fietspaden die niet te zien zijn, maar prikkend met de stok zoeken we het asfalt op. Er kruisen heel veel reeënsporen ons pad, maar de dieren zelf laten zich helaas niet zien. Wel zien we ergens een veldleeuwerik rondscharrelen. Het laatste stukje hei, bij de Brunstinger Plassen, komen we niet door. Het pad, een veldweg volgens het boekje, is onzichtbaar en de sneeuw ligt er kniehoog. We moeten hier kiezen voor een alternatief; eerst een fietspad (met stok te volgen) en dan een asfaltweg. Nat en moe als wij zijn, keren we rechtstreeks huiswaarts. Dit was leuk, maar het mag nu wel eens lente worden.

Eindelijk lente, mooi zonnig weer, wel een beetje fris. Met het systeem van auto 1 aan het eind- en auto 2 aan het beginpunt gaan we om 11 uur wandelen. Het eerste stukje is een fietspad door de weilanden; onvoorstelbaar dat dit nog maar twee weken geleden een uitgestrekte witte wereld was. We hebben er flink de pas in, als ik na ruim 3 km - we naderen de bosrand - ontdek dat ik mijn sleutels, waaronder die van auto 1, in auto 2 heb laten liggen. De krachttermen vliegen over de weilanden, maar er zit niets anders op, we moeten terug en dat doen we zo ongeveer snelwandelend. We lopen het stuk niet nog een derde keer, maar rijden met de auto ongeveer naar het punt waar we gebleven waren. Dat gaat vrij makkelijk en zo maken we een herstart. Oponthoud ruim een half uur, dat valt gelukkig nog mee; als we het pas bij aankomst hadden ontdekt, dan hadden we echt een probleem gehad. De route gaat verder helemaal door het Nationaal Park Dwingelderveld, eerst door het bos, veel langs veenplassen, verderop over het fietspad dat dwars over de Dwingelose Hei loopt, het grootste Drentse heidereservaat. Het is een prachtig stuk over de grote stille heide, die wel groot is, maar niet zo stil, want het is behoorlijk druk met wandelaars en fietsers. Ondanks dat zien en horen we veel veldleeuweriken. Aan de zuidkant belanden we helemaal in de drukte. Het is lammetjesdag in de schaapskooi en je waant je in de Groningse Herestraat op zaterdagmiddag. Auto's die willen vertrekken staan in de file, die nog willen komen ook. Wij laten de schaapskooi en de belendende bezoekerscentra voor wat ze zijn en wurmen ons, struikelend over buggy's en wandelwagens, langs de menigte. Het laatste stuk door de Anserdennen is weer redelijk rustig. We stoppen nog even voor thee en koffie in het gelijknamigetheehuis en zijn dan even later bij de auto.

Orvelter Zand.

Meeuwenplassen.

Joods Monument in voormalig kamp Westerbork.

102.000 stenen, symbool van die niet terugkeerden.

Voormalige appèlplaats met radiotelescopen op de achtergrond.

Zandveen in Boswachterij Dwingelo.

De grote, stille (?) Dwingelose heide.