Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Volgende

Naar boven

Vorige

Het laatste stuk omhoog is een heel lang stuk over een puinwaaier, vervelend lopen. Komt het misschien omdat de zon niet meer schijnt dat we de hele omgeving wat unheimisch vinden? Nog een klein stukje door sneeuw en even klauteren om het pad weer terug te vinden over de stenen. Dan arriveren we op de Pas de la Cavale (2671 m), wat eigenlijk een scherpe rotsrichel is. Even zitten en wat eten. Een andere wandelaar vraagt ons een foto van hem en zijn zoon te maken en doet hetzelfde van ons.

We dalen weer af, het eerste stuk weer eng: een steil, smal zigzagpaadje langs de rotsrand, ernaast een behoorlijke diepte. Verderop wordt het beter en lopen we door de Alpenweide. Wel wordt de lucht dreigender en beginnen we een beetje haast te krijgen. We hebben nog een behoorlijk stuk te gaan, moeten na de afdaling nog weer een stukje klimmen en dan afdalen naar Bousiéyas. Bertus neemt mijn rugzak weer, dan daal ik makkelijker (lees: sneller). Als we in het verder verlaten keteldal bij een schuilhutje (2087 m) aankomen, vallen de eerste spetjes. Hier even een rustpauze. We trekken wat extra kleren aan, want het is ook kouder geworden, en gaan dan verder, maar als we net op pad zijn gaat het pas echt hard regenen en keren we terug om een poosje te schuilen. Na een half uur regent het nog, maar we kunnen hier niet eindeloos zitten wachten, dus regenkleding aan en toch maar verder lopen. We moeten een riviertje over, inmiddels een woeste stroom met, zoiets heb ik nog nooit gezien, werkelijk pikzwart water! Jammer dat mijn fototoestel al in mijn rugzak zit en het te nat is om hem eruit te halen. Hebben we geen tijd meer voor ook. Maar hier had ik natuurlijk een foto van moeten maken. Het is lastig het riviertje over te komen. Er is geen brug, geen stapstenen meer, wel kunnen we op een grote steen komen en dan springen. Ik durf niet, ben bang dat ik het niet red, en naast mij stort het water meters de diepte in. Maar Bertus pakt het uiteinde van mijn wandelstok en trekt me eroverheen als ik spring. Wow, dat hebben we ook weer gehad!

Gistermiddag zijn we naar Larche vertrokken met de bedoeling minimaal twee dagen te gaan lopen. We hebben de auto in Jausiers geparkeerd. Vanhieruit is het goed mogelijk naar Larche te liften en vanuit het dal van de Tinée, waar we ergens willen eindigen, kunnen we dan hopelijk weer terugliften via de weg over de col de la Bonette, die weer uitkomt in Jausiers. Inderdaad hebben we vrij snel een lift. Om morgen al vroeg te kunnen vertrekken overnachten we in gîte-auberge Le Lauzanier. Na een prima diner (het regent inmiddels) gaan we op tijd naar bed. Kwart voor 8 vertrekken we deze ochtend, het is gelukkig weer stralend zonnig. De eerste kilometers lopen we geleidelijk omhoog over een asfaltweggetje het dal van de Lauzanier in tot een parkeerplaats aan de rand van het nationaal park de Mercantour, inmiddels al op 1900 m. Hier vervolgt het (nu wandel)pad verder stijgend het mooie dal in.

We zien erg veel bergmarmotten, ook jonkies, die weinig angst voor mensen hebben. Het pad wordt steiler en we passeren twee meertjes. Inmiddels is de lucht helemaal dicht getrokken. Waren er eerst nog redelijk wat andere wandelaars, nu zien we niet veel mensen meer.

Dinsdag 22 juli 2014

 

Larche - Bousiéyas 6.25 u / 10.45 u (!) / 22,5 km (!)

Zicht op Maljasset

Nu gaan we weer 200 m stijgen. Dat is behoorlijk zwaar in de regen, we zijn moe, de paadjes zijn glibberig en de lemige modder blijft onder onze schoenen plakken. We komen zelfs nog drie afdalende wandelaars tegen. Als we ze waarschuwen voor de gezwollen bergstroom worden we vriendelijk bedankt, maar ze lopen wel door. Waar gaan die nu in vredesnaam nog naar toe? De Pas de la Cavale ligt al helemaal in de wolken. Vanaf de col des Fourches (2261 m) besluiten we niet af te dalen via de natte en grassige paadjes, maar lopen we over de slingerende asfaltweg van de col de la Bonette. Zo lopen we wel extra kilometers, maar we kunnen in elk geval flink doorlopen, zonder extra natte voeten te krijgen. We doen een halfslachtige poging een lift te krijgen, maar niemand neemt twee van die drijfnatte zwervers mee. Om 18u30* arriveren we dan eindelijk in Bousiéyas (1883 m). We lopen inmiddels in de mist en hebben nog moeite de gîte, waar we een kamer geboekt hebben, te vinden. We blijken dan de enige gasten te zijn en kunnen er, vanwege een plotselinge ziekenhuisopname van de eigenares, ook niet eten. Daarvoor moeten we naar een andere gîte, die een stukje lager ligt. Weer naar buiten dus, we hadden net lekker gedoucht en droge kleren aan; natte schoenen weer aan, vinden we niet bepaald leuk, maar we hebben geen andere keus. Maar in de eetzaal van de andere gîte is het warm, het eten prima en de mensen erg aardig, putten zich uit in excuses. We krijgen een kacheltje op onze kamer om het wat behaaglijker te krijgen en onze kleding te drogen, en een stapel kranten voor onze natte schoenen. Wat een dag, morgen zien we verder.

*Thuis uitgerekend via Wikiloc bleek dat we 22,5 km gelopen hebben vandaag. Dat is vlak al een behoorlijke etappe (voor ons dan), laat staan in de bergen. Geen wonder dat we er zo lang over deden. Het afdalen over de weg was uiteindelijk maar 2,5 km extra.

Het bleef regenen ’s nachts en ook nog de volgende ochtend. De vooruitzichten waren verder ook niet best en zo besloten we niet verder te gaan. We zijn later op de ochtend gaan liften en het lukte na een poosje inderdaad een lift over de col de la Bonette (de hoogste weg van Europa) te krijgen terug naar Jausiers. Vandaaruit naar de tent. De rest van de vakantie bleef het weer wat wisselvallig en hebben we niet meer verder gelopen. Volgend jaar gaan we echt proberen in Nice aan te komen!

Blik over de rand: hier gaan we afdalen.

Terugblik op de Pas de la Cavale

Bij het schuilhutje: naderende bui