Pied du Melezet - Maljasset

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Na nog weer een stuk stijgen komen we bij een ander meertje, het Lac Sainte-Anne (2415 m), prachtig blauw. Er staat een kapel, de bestemming van een jaarlijkse pelgrimage. Voor veel mensen is dit het eindpunt van de wandeling. Het is hier nog drukker, want deze plek kan ook via een kortere route vanaf een parkeerplaats bereikt worden.

Na weer een rustpauze (we zitten inmiddels boven de boomgrens en de zon brandt ongenadig) gaan we verder. Eerst weer een stuk steil klimmen over zigzagpaadjes, dan een stuk geleidelijk stijgend en tot slot een steil, smal zigzagpaadje langs een puinhelling naar de col Girardin. Het is nog een flink stuk, maar we klimmen heel rustig, vaak even stilstaan. En dan staan we op de col (2700 m); het is gelukt! Het op een na hoogste punt van de GR5, zo hoog als nu komen we niet meer. We staan overigens op de smalle graad van een bergrug, als je niet oppast kukel je erover.

We hebben matig geslapen, het matras had z'n beste tijd gehad (lees: Franse kuil) en aan lakens en dekens zijn we ook niet meer gewend. Op ons verzoek ontbijten we iets eerder dan standaard, we willen een beetje op tijd vertrekken. Zo zitten we om 7u30 dan aan een continentaal ontbijt, een goed begin. We lopen nog even naar de voet van de waterval voor een foto en gaan dan op pad. Het is direct klimmen. Via steile zigzagpaadjes slingeren we naar boven. Het is prachtig weer, de zon schijnt en we krijgen het al gauw warm. Het is overigens wel een heftige tocht die we dit jaar als eerste doen. Eerst stijgen van 1700 naar 2700 m en vervolgens afdalen naar 1910 m. Onze oefenwandeling bij Guillestre was daarbij vergeleken maar een rondje om de kerk. We staan regelmatig even stil om naar lucht te happen. Zelf ben ik sowieso wat voorzichtiger, maar ook bij Bertus gaat het niet vanzelf. Hij heeft een veel zwaardere rugzak, want hij draagt al het water en heeft ook wat van mijn spullen. We komen boven bij het begin van de waterval uit, hier een mooie bergbeek.

Verder stijgend komen we bij een meertje, het Lac Miroir (2287 m). Het is druk hier, al is dat op de foto's niet te zien. Wij strijken ook even neer, even uitrusten, wat eten.

Dinsdag 15 juli 2014

Pied du Mélezet - Maljasset 4.50 u / 8.30 u / 11 km

Dan volgt de volgens mij engste afdaling die we tot nu toe hebben gehad. Eerst een stuk heel steile zigzagpaadjes vanaf de top langs een steile helling. Verderop nog een steil stuk langs een rotspunt. Als we dat gehad hebben loopt het makkelijker door de Alpenweide, maar wel steeds vrij steil naar beneden. Ook moeten we de nodige schapenkeutels zien te ontwijken. We komen bij een splitsing: links daalt rechtstreeks naar Maljasset, rechts is de officiële route. De eigenares van de gîte waar we zullen overnachten heeft ons aangeraden deze laatste te nemen die een eindje bij Maljasset vandaan in het dal uitkomt. Het zou makkelijker zijn en je kunt dan over de weg even teruglopen. Maar het pad, een balkonpad boven steile rotsen, ziet er niet erg aanlokkelijk uit en we kiezen toch voor de rechtstreekse afdaling die er niet al te lastig uitziet. Hadden we beter niet kunnen doen. In eerste instantie gaat het wel goed, maar verderop (te ver om terug te keren) wordt het een heel steil, smal paadje vol met glijdende steenslag langs een hele steile helling. Het gaat echt voetje voor voetje. Ik durf niet, maar kan moeilijk op de berg blijven zitten. Het is nog een behoorlijk eind ook. Als we bijna in Maljasset zijn wordt het pas makkelijker, maar dan willen mijn benen me haast niet meer dragen. Ik knik iedere keer door mijn knieën en kan alleen nog maar langzaam lopen. Bertus neemt mijn rugzak, dat helpt een beetje.

Om een uur of 5 zijn we dan eindelijk in Maljasset (1910 m), volkomen gesloopt. Maljasset is een van oorsprong klein boerengehucht, met nu twee refuges en een maison d' hôte. Wij hebben in dat laatste geboekt en hebben een sfeervolle kamer met eigen badkamer. Eerst heerlijk douchen en bijkomen van deze enerverende tocht.