Bessans - Cuchet

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Dinsdag 10 juli 2012

Bessans - Refuge du Cuchet 4.40 u./7 u./13,4 km

We gaan weer naar boven, proberen het. We beginnen met een traject van twee dagen, daarna zien we verder. We staan vroeg op en nemen de eerste Estibus van 8.15 uur naar Bessans (1700m). Daar aangekomen eerst de gebruikelijke startrituelen (insmeren met zonnebrand, petten op, veters beter strikken, enz.) en om kwart voor 9 aan de wandel. Koffie is nog niet verkrijgbaar. Het is prachtig, zonnig weer, nog een beetje fris, maar al snel warmer. Het eerste uur is een relaxte wandeling over een veldweg langs de rivier en een mild stijgend paadje door de uitbundig bloeiende velden naar de Col de la Madeleine (1752m).

Dan wordt het menens en stijgen we eerst behoorlijk steil en zigzaggend, later iets minder steil naar 2150m. Dat is weer even wennen, maar het valt niet tegen. Hier zien we weer bergmarmotten, zelfs vijf tegelijk, jonkies die met elkaar aan het stoeien zijn, een leuk gezicht. Om een uur of 12 zijn we bij de refuge de Vallonbrun (2272m), waar we een stevige lunch tot ons nemen, want in Cuchet, weten we, zijn geen voorzieningen.

Een uurtje later gaan we weer verder. We lopen nu, net binnen de grenzen van het nationaal park de Vanoise, vrijwel voortdurend over een ‘sentier balcon’, inderdaad zoals ik vorig jaar al vreesde, een smal paadje langs de steile helling. Het soort paadjes waar is dus niet bepaald dol op ben. Je moet erg opletten, heel geconcentreerd lopen, terwijl ik het liefst om me heen loop te kijken naar alle flora en fauna. En als je even stilstaat om rond te kijken, schrik je je te pletter van de steile diepte naast je. Daar zien we dan Lanslevillard en ook de camping met onze tent, verderop Lanslebourg. Af en toe steken we een zijdalletje met een bergbeek over, soms via stapstenen, maar over de grootsten via bruggetjes bestaande uit twee naast elkaar geplaatste balken, best eng, want ook hier loopt het steil naar beneden. We lopen nu meest op niveau, een beetje stijgen en dalen, eerst op zo’n 2340m en tot slot dalend tot de refuge du Cuchet op 2160m.

Deze refuge is niet bemand, er is zelf geen beheerder. Je moet jezelf maar redden, kunt er koken en slapen en het geld voor de overnachting gaat in een envelop in een kistje. Wordt een keer in de zoveel tijd opgehaald. Overal hangen briefjes hoe dingen werken en wat van de gasten verwacht wordt. Water moet eerst via een of ander ingewikkeld systeem gezuiverd worden voor je het kunt drinken en als je warm water nodig hebt moet je het koken. Achter de refuge staat een onvervalste poepdoos, een gat in de grond met een hokje eromheen. Geen licht, dus deur open laten. Maar dan heb je wel het mooiste uitzicht van de wereld! Er zijn geen andere gasten, dus we durven het aan om onszelf poedelnaakt te wassen bij de waterbak buiten, heerlijk in de zon, lekker opgefrist. Dit is wel weer een heel bijzondere ervaring. We zitten nog een poosje buiten in de zon, maar dan wordt het kouder en gaat het wat spetteren. Binnen koken we water voor onze meegebrachte soepjes en eten we wat brood. Er komen verder geen andere gasten meer en we kruipen vroeg in bed. Beetje viezige dekens, maar nou ja, mijn lakenzak is schoon.

Turkse Lelie