Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Beneden aan de weg is het een drukte van belang. Wij dalen verder af via bergweiden, maar raken de markering kwijt. Een beetje op goed geluk en de kaart lopend en een keer gevraagd aan andere wandelaars komen we weer goed uit bij de Ferme Auberge du Ballon, waar we even bijkomen met een glas icetea. De verdere afdaling geeft geen problemen meer, een mooi pad door het bos. Eenmaal op de Col Amic (825m) hebben we binnen 5 minuten een lift tot de Grand Ballon en daar kunnen we bijna direct overstappen bij iemand (ook fervent wandelaar) die even sympathiek omrijdt en ons terugbrengt bij de auto. Weer geluk gehad vandaag.

Volgende

Naar boven

Vrijdag 9 mei 2008

Col du Hahnenbrunnen - Col Amic 18 km

Vorige

Alweer een mooie dag, dus weer lopen. We hebben de smaak te pakken; het is voor het eerst dat we zoveel dagen achter elkaar wandelen. De auto maar weer op het beginpunt geparkeerd en meteen gestart. Via vooral bergweiden bereiken we in een uurtje Markstein (1200m), een belangrijk wintersportcentrum. De sporen van het nog maar net voorbije ski- en ander wintervermaak-seizoen zijn nog duidelijk zichtbaar. We drinken een kop koffie bij een van de vele horecagelegenheden. Dan weer verder over een pad dat enkele meters boven de weg loopt. Hier dus vrij veel verkeerslawaai. Vooral veel motoren die hun best doen zo hard mogelijk door de bochten te scheuren. Maar dan gaan we verder van de weg af, langs de westflank van de één na hoogste berg van de Vogezen, de Storkenkopf. Soms stijgend, soms dalend door het bos, een breed pad, heerlijk rustig. Uiteindelijk doemt de Grand Ballon voor ons op, een stenige pukkel met bovenop een radarstation voor de burgerluchtvaart. Het is met 1424m de hoogste berg van de Vogezen.

Via een smal, redelijk steil pad klimmen we omhoog. Eenmaal boven moet je ver kunnen kijken, bij helder weer zijn zelfs de Alpen zichtbaar. Maar hoewel het prachtig weer is, is het vrij heiïg, geen Alpen dus, maar het uitzicht naar het noorden en het oosten is schitterend. Als we weer afdalen verdwijnt ons pad ineens onder de sneeuw. Een eindje lager is nog een pad en hier klauteren we dan maar via het struikgewas wat naar toe.

De laatste wandeldag deze vakantie. Nog steeds mooi weer, het wordt zelfs iedere dag nog een graadje warmer. Het is al weer druk op de Col Amic als wij arriveren: wandelaars, motoren. We starten, zoals gebruikelijk, met een stukje klimmen en dan weer dalen. Dan een stuk over een smal bospad, parallel aan de weg langs een steile helling. Het soort paadjes waar ik een hekel aan heb. Als de hele GR over dit soort paadjes zou gaan, was ik allang gestopt. Intussen krijgen we een telefoontje van onze zoon Arjan: drie brandweermannen uit Eelde omgekomen bij een brand gisteren. We waren door dochter Willemijn al ge-smst, maar hij weet wat meer details, namen. Het zet een flinke domper. We kennen ze niet persoonlijk, maar als zoiets in je eigen dorp gebeurt, voel je je toch betrokken. Na een uurtje bereiken we de Col du Silberloch. Hier is koffie en we nemen er, toch maar, een punt tarte aux myrtilles (bosbessentaart), een regionale specialiteit, bij. Die moeten we een keer gegeten hebben natuurlijk. Op deze col is weer een nationale begraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog. Op de nabijgelegen bergtop (Hartmannswillerkopf of Vieil Armand) is zwaar slag geleverd. Wij bekijken het dit keer allemaal niet, maar gaan weer verder en klimmen nog één keer omhoog naar de Molkenrain (1100m), het laatste stukje heel steil door de weiden. Dan begint de lange afdaling naar Thann, meest geleidelijk, soms een vervelend stukje. Beneden ons ziet Bertus een hert tussen de bomen, ik zie niets, maar hoor hem wel.

Al afdalend komen we in een andere klimaatzone terecht: de bomen groener, bloeiende brem, fluitekruid, steeds meer bloemen, heel mooi. En we merken dat het warmer wordt! Eenmaal in Thann (343m) laten de markeringen ons wat in de steek en lopen we maar een beetje richting centrum. Na een kleine rustpauze op een beschaduwd terras met een koel glas (de thermometer wijst 30°!) moeten we weer terug naar de auto zien te komen. Liften is hier lastig, want er gaat geen weg rechtstreeks omhoog. Daarvoor moeten we twee dorpen verderop zijn, maar in het dal is het een aaneenschakeling van dorpjes met veel plaatselijk verkeer. Maar er is een spoorlijn. We gaan naar het station en laat er nou binnen 10 minuten een trein komen! Zo staan we even later te liften langs de weg die naar de Col Amic leidt. Na een minuut of 20 neemt een jongeman ons mee en levert ons keurig af bij de auto, hoewel hij eigenlijk zover niet hoefde. Wat een mazzel en wat zijn Fransen toch gewoon aardig. Morgen gaan we weer naar huis. We hebben nu zes dagen aan één stuk gelopen. Dat is nog nooit eerder gebeurd, maar het was zulk mooi weer dat we ervan wilden profiteren en het ging goed. In onze zomervakantie zullen we de GR5 weer vervolgen.

Le Markstein, in de verte de Grand Ballon.

Puinhelling langs de Storkenkopf.

Op de hoogste top van de Vogezen.

's Avonds op de camping.

Col Amic.

Terugblik op de Grand Ballon.

Beneden ons het dal van de Thur.

Het wordt steeds groener.

Thann.

Het riviertje de Thur.