Schirmeck - Le Hohwald

Els' Wandelverslagen

Verslag van de GR 5, vanaf 2003.

Bertus heeft gisteren de hele dag geslapen en vandaag voelt hij zich goed genoeg om het maar eens te proberen. We besluiten het stuk van Schirmeck naar Le Hohwald in tweeën te knippen om onszelf aan het begin niet teveel te vermoeien. De afgelopen dagen was het 35 ° in de Elzas en op de toppen van de Vogezen tegen de 30 °. Gelukkig is het nu wat minder, zo tussen 22 en 25 °, warm genoeg dus. Het liften vanaf de Champ du Messin gaat prima: eerst kunnen we meerijden naar Struthof en van daaruit na eventjes wachten naar Schirmeck. En zo zitten we tegen 12 uur aan de koffie op het terras van de theesalon waar we vorig jaar onze tocht besloten. We nemen er weer iets lekkers bij; vinden dat we wat te vieren hebben: Bertus' (bijna) herstel en de eerste GR5-etappe dit jaar. We verlaten Schirmeck (315m) dan via trappen en een vrij steil paadje naar het kasteel en dan verder, voortdurend stijgend en dat zijn we niet meer gewend. De conditie laat behoorlijk te wensen over, dus het is maar goed dat we de eerste dag niet zo'n lang stuk lopen.

Naar boven

Juli 2007

Woensdag 18 juli

Schirmeck - Champ du Messin 10km

Het is er dit voorjaar niet van gekomen om een deel van de GR5 te lopen en daarom is de planning om een redelijk deel van de zomervakantie hieraan te besteden. Maar begin juli is het weer in de Vogezen/Elzas net als in Nederland almaar slecht en zo besluiten we toch eerst door te rijden naar de zon. Na een verblijf van een dag of tien aan de Franse zuidkust knapt het in het noordoosten eindelijk op en vertrekken we richting Elzas. Met een tussenstop in Dole in de Jura (leuk stadje!) strijken we neer op een camping bij Riquewihr midden in de Elzas aan de Route du Vin.

Een prachtige streek met schilderachtige (maar ook toeristische) stadjes en dorpjes met vakwerkhuizen in allerlei kleuren, opgefleurd door overvloedig bloeiende bloembakken. En niet te vergeten de vele wijnhuizen waar geproefd en vooral ook gekocht kan worden. Ook ooievaars bepalen hier traditiegetrouw het beeld, zelfs op de camping.

We nemen de tijd voor een uitgebreid bezoek aan voormaling concentratiekamp Struthof (699m). Het geeft een beklemmend gevoel als je je realiseert wat zich daar allemaal afgespeeld moet hebben. Ongelooflijk wat mensen elkaar kunnen aandoen. Hierna lopen we nog een uurtje verder, nog steeds omhoog, naar de Champ du Messin. Uiteindelijk zitten we weer op 1000 meter, net zo hoog als de top van de Donon. 685 m gestegen vandaag, nergens omlaag.

Bertus voelde zich gisteren weer niet lekker, maar vandaag is het beter en gaan we wandelen. In Le Hohwald schijnt het zonnetje en drinken we eerst een kop koffie op een terrasje. We boffen met liften; één van de eerste auto's die langskomen stopt en is op weg naar Struthof, wat iets verder langs de weg ligt. Zo zijn we dus heel vlot aan ons beginpunt. We zien dan een enorme onweersbui aankomen vanuit het westen waar ook de wind vandaan komt. Het ziet er niet goed uit, de Champ du Messin is vrij open, dus we wachten de bui af in het piepkleine hutje van de in het boekje vermelde fontein. Beter dan niks. Na drie kwartier wordt het droog en gaan we lopen, maar er volgen al snel meer buien en de poncho's blijven aan. De wolken zakken naar beneden en zo lopen we de eerste kilometers in mist, regen en onweer. Gelukkig wel wat meer beschut in het bos. Pas een eindje voor de Champ du Feu wordt het droog en kunnen we weer wat zien.

Vrijdag 20 juli

Champ du Messin - Le Hohwald 14 km

We dalen een stukje en komen nu bij een echte schuilhut, waar we wat eten en onze poncho's even te drogen hangen. Dan stijgen we weer naar de Champ du Feu (1075m), waar het inmiddels weer regent, dus geen uitzicht. We beginnen hier aan de lange, geleidelijke afdaling naar Le Hohwald over mooie bospaden. We moeten nogal eens een beekje dwarsen en passeren de bron en verderop de waterval van het riviertje de Andlau. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen en kunnen de poncho's uit.

We zitten vlakbij Ribeauvillé, wat op de route van de GR5 ligt. Van hieruit kunnen we een behoorlijk stuk lopen. In het boekje waaraan we nu begonnen zijn (Crête des Vosges) staan de afstanden niet meer in kilometers, maar in tijd vermeld. Met als leidraad de vermelding van de schrijvers dat de gemiddelde wandelsnelheid 4 km per uur zonder pauzes is, kom ik op de berekening van het aantal kilometers. 2 ½ uur staat dus voor 10 kilometer. Op het traject Châtenois-Ribeauvillé staat op de bordjes de afstand in kilometers aangegeven en dit blijkt aardig te corresponderen met de aangegeven tijden in het boekje. We zullen dus deze afstanden

maar aanhouden. Het spreekt vanzelf dat wij dit gemiddelde niet halen. Ten eerste zijn wij niet zulke snelle wandelaars en ten tweede onderbreken wij onze tocht veelvuldig voor rust-, eet en drink-, foto-, plas-, uithijg-, en rondkijkpauzes. Het wandelen verloopt overigens niet zo voorspoedig als we zouden willen, omdat Bertus niet helemaal in orde is. Allerlei rare gewrichtsklachten en ook wat gammel. Af en toe kan hij zelfs bijna niet lopen. Met wat extra rust en veel slaap knapt hij na een paar dagen wat op en met behulp van Ibuprofen lukt het uiteindelijk toch om een aantal flinke dagtochten te maken. Wat wel voorspoedig verloopt is, ik durf het haast niet te schrijven vanwege de minder positieve ervaringen van andere GR 5-wandelaars, het liften. Het ging iedere keer heel vlot, zelfs toen we in Châtenois aan het eind van de wandeling terug moesten. De mensen vinden het leuk een praatje te maken, willen weten waar je vandaan komt en wat je aan het doen bent en geven soms toeristische informatie en andere tips. We krijgen er steeds meer lol in, al is het toch ook altijd wel spannend of het weer zal lukken.

Eenmaal weer thuis is Bertus' bloed onderzocht en blijkt hij rond te lopen met de ziekte van Lyme. Terwijl we toch altijd zo alert zijn en na iedere wandeling controleren of er niet ergens een teek zit of dat er ergens een rode plek op het lichaam ontstaat. Nooit iets gevonden, maar het kan dus zomaar gebeuren. Hij heeft een flinke antibioticakuur gekregen en we hopen dat het verder wel los zal lopen.

In Le Hohwald (570m) strijken we nog even neer voor een koel glas. Het terras is nog nat en blijkbaar vindt men het niet meer de moeite de boel af te drogen, en zo zitten we dus binnen.

Collioure.

Dole.

Elzas, Riquewihr: ...

...vakwerkhuizen ...

... uithangborden en ooievaars.

Ooievaar aan tafel.

Start in Schirmeck.

Het château boven Schirmeck.

Terugblik op de Donon.

Het witte gedenkteken van Struthof.

Ingang van het kamp.

Donderbui in aantocht op de Champ du Messin.